Grup Terapisi Tipleri

Grup terapisi tipleri,  uygulandıkları yöntemlere, hedefledikleri sorunlara ve katılımcıların ihtiyaçlarına göre değişiklik gösterir. Genellikle benzer zorluklar yaşayan bireylerin bir terapist rehberliğinde bir araya geldiği bir psikoterapi biçimidir.

Bazı Grup Terapisi Tipleri

1. Bilişsel-Davranışçı Grup Terapisi: Bilişsel davranış terapisine dayanır. Hedefi katılımcıların düşünce, duygu ve davranışlarını değiştirmektir.
2. Psikodinamik Grup Terapisi: Psikanalitik teorilere dayanır ve katılımcıların farkındalığını ve içsel çatışmalarını anlamalarına katkı sağlar.
3. Destek Grupları: Genellikle, bağımlılık, yas, kronik hastalıklar gibi belirli bir ortak sorunu olan kişilere yardımcı olmayı hedefler. Sonuçta duygusal destek ve dayanışma sağlar.
4. Eğitim Grupları: Katılımcılara belirli konularda bilgi ve beceri kazandırmayı amaçlar. Örneğin, stres yönetimi veya iletişim becerileri eğitimi.
5. İşlevsel Aile Terapisi Grupları: Aile dinamiklerini ve ilişkileri iyileştirmeye odaklanır.
6. Sanat ve Yaratıcı Terapileri Grupları: Müzik, drama, dans, yazma veya görsel sanatlar gibi yaratıcı ifade biçimlerini kullanır.
7. Mindfulness ve Meditasyon Grupları: Farkındalık ve meditasyon teknikleri kullanır. Katılımcılara stresi azaltma ve duygusal dengeyi geliştirme konusunda yardımcı olur.
8. Kişilerarası (Interpersonal) Terapi Grupları: İnsanlar arası ilişkileri ve sosyal becerileri geliştirmeye yöneliktir.

Bu türlerin her biri, katılımcıların ihtiyaçlarına ve tedavi hedeflerine göre uyarlanır. Çoğu zaman birbirlerini tamamlayıcıdırlar. Grup terapisi, kişisel büyüme ve gelişim için güçlü bir araçtır. Ayrıca katılımcıların birbirlerinden öğrenmelerine olanak tanır.

Grup Terapisi Uygulama Tarzları

Psikoeğitim Grupları

Psikoeğitim grupları, hastaları tanıları, eğilimleri ve bu eğilimlerle ilişkili sonuçları konusunda eğitmek için faydalıdır.

• Bu gruplar  hastaların tedavi planlarına bağlı kalmalarını teşvik etmeye de hizmet eder.
• Ek olarak, psikoeğitim grupları hastalara uyumsuz davranışlardan kaçınmayı öğretir.
• Aynı zamanda olumlu davranış değişikliği aşılar.
• Bir psikoeğitim grubu düzenlerken, oldukça yapılandırılmış bir plan ve müfredat gereklidir.
  • Genel olarak oturumlar 15 ile 90 dakika arasında sürmelidir.
  • Oturma düzeni at nalı veya daire şeklinde düzenlenmelidir.
  • Ayrıca terapistin konumu merkezde olmalıdır.
• Psikoeğitimsel grup oturumları sırasında, terapist bir eğitimci olarak hareket eder.
• Pasif not almanın verimsiz olması ve hastaların grubun odağından kaçmasına neden olması nedeniyle öğretim aktif olarak yapılmalıdır.
• Hasta katılımını sağlamak için terapist, hastaların rahatça konuşabilecekleri bir ortam yaratır.
• Böylece katılımcılar arasında etkileşim kültürü gelişir.
• Ek olarak, terapist, hastaların daha iyi öğrenmesi için çok çeşitli yöntemleri kullanmalıdır.
  • Dolayısıyla görsel öğrenmeye yönelik sunumlar,
  • işitsel sunumlar ve
  • uygulamalı aktiviteler  kullanmak gerekir.

Beceri Geliştirme Grupları

Beceri geliştirme grupları, psikiyatrik tanısı günlük yaşamda işlevsellik için olmayan hastalar için faydalıdır.

• Bu grup terapisi tarzı aynı zamanda başa çıkma yöntemlerine, duygusal kontrole ve sosyalleşme tekniklerine de odaklanır.
• Terapistler, hastaların eksik olduğu belirli becerileri kazandırmayı hedefler.
• Hastaların daha ileri tedavi sürecine hazırlanmasına yardımcı olur.
• Beceri geliştirme gruplarını yürüten terapistler, grubun içeriğini o gruptaki hastaların ihtiyaçlarına göre oluşturur.
• Sonuç olarak, tartışılan asıl mesele gruptan gruba önemli ölçüde farklılık gösterir.
• Beceri geliştirme oturumlarının uzunluğu 45 ila 90 dakika arasında değişmeli ve at nalı veya daire şeklinde düzenlenmelidir.
• Bu gruplar 8 ila 10 hastayla sınırlı olmalıdır.
  • Bunun amacı etkileşimi sağlamak ve
  • her hastaya öğretilen becerilerin pratiğini yapması için yeterli zaman ayırmaktır
• Terapistin kendisinin öğretmeyi planladığı becerilerde ustalığa sahip olması gerekir.

Bilişsel-Davranışsal Gruplar

Bilişsel-Davranışsal gruplar, hastaların inanç ve algılarını değiştirerek öğrenilmiş davranışlarını değiştirmede faydalıdır.

• Bu gruplar aynı zamanda hastaların kendilerine ilişkin algılarını da değiştirir. Böylece farklı ve sevilmez olduklarına dair olumsuz düşünceleri daha olumlu düşüncelere dönüşebilir.
• Düşünce sürecindeki bu değişiklik, hastalar için, sorunları tarafından yönetilmek yerine onlarla yaşamayı öğrendikleri için son derece özgürleştirici olabilir.
• Bu gruplarda tartışılan içerik de büyük ölçüde farklılık gösterir.
• Terapist, hastaların ihtiyaçlarına göre inançlara, başa çıkma becerilerine, düşünce süreçlerine veya davranışlara odaklanmalıdır.
• Bu grubun oturma düzeni daire şeklinde olmalıdır. Çünkü at nalı tarzında oturma düzeni bu grubun bütünlüğünü bozabilir.
• Seanslar 60 ila 90 dakika arasında sürmelidir.
• Psikoeğitim gruplarına benzer şekilde, bilişsel-davranışçı grupların terapisti de oturum sırasında aktif rol almalıdır.
• Ancak terapistin, üyelerin etkileşim yeteneğini olumsuz yönde etkileyecek şekilde aşırı katılım göstermemesi de gerekir.
• Terapistin bir rehber olarak hareket etmesi ve grubun konuların çoğunu kendi başına çözmesine izin vermesi hayati öneme sahiptir.
• Bu seanslardaki tartışmalar düşünce ve davranış değişikliğine odaklandığından hastalar kendilerini rahatsız hissedebilir ve  bazen bu değişikliklere direnirler.
• Terapistler, bu dirence hazırlıklı olmalı ve üyelere sorunları konusunda doğru miktarda empati ve kararlılıkla nazikçe rehberlik etmelidir.

Destek Grupları

Destek grupları, tedaviye başlamış hastaların yeni edindikleri davranışlarını sürdürmelerine yardımcı olur. Ayrıca, yeni inanç sistemlerini ve düşünce süreçlerini güçlendirir.

• Bu gruplar aynı zamanda günlük yaşamdaki semptomların yönetimine de katkı yapar.
• Seanslar sırasında hastalar genellikle en son sorunlarını ve bunlarla nasıl başa çıktıklarını tartışırlar.
• Destek grubu oturumları 45 ila 90 dakika arasında sürmelidir.
• Oturumlar ayrıca dairesel bir düzende yürütülmelidir.
• Psikoeğitimsel ve bilişsel-davranışsal gruplardan farklı olarak, destek gruplarının terapist daha az yönlendiricidir ve yalnızca kolaylaştırıcı olarak hareket etmelidir.
• Ayrıca terapist hastaların birbirleriyle bağlantılar geliştirmesine yardımcı olur ve hastalar arasındaki benzerliklere vurgu yapar.
• Terapistin gruba asıl katkısı olumlu pekiştirme yapmak ve hastaların sergilediği uygun etkileşimlere dikkat çekmektir.